Dziś przedstawiamy Wam kolejne miejsce warte zobaczenia podczas wakacyjnej przerwy!

Bieszczady  – nadal uważane są za najdziksze, a przez wielu turystów – również za najpiękniejsze polskie góry. Potrafią zachwycić w każdej porze roku.

Wiosną, gdy wybuchają zielenią, latem pięknymi widokami, błękitem nieba i dzikością przepastnych lasów; jesienią wspaniałymi kolorami buków i złotem połonin; zimą obfitością śniegu i dalekimi widokami. Każda pora roku potrafi wydobyć z Bieszczad walory wszystkich innych pór roku.

Bieszczady dla wielu turystów w Polsce są zjawiskiem – nigdzie nie czują się tak, jak tu, w południowo-wschodnim skrawku Polski. Bieszczady są, bowiem nie tylko atrakcją przyrodniczą, ale też zjawiskiem kulturowym i socjologicznym. Burzliwa historia regionu sprawiła, że do dziś znaleźć można pozostałości wsi i zatarte ślady ludzkiej bytności pochłonięte przez naturę, natomiast w wyludnione góry i doliny ściągali uciekinierzy i oryginały. Bieszczady były i w pewnym stopniu pozostają polskim „dzikim Zachodem” (choć na wschodzie).

Bieszczadzki Park Narodowy jest trzecim, co do wielkości parkiem narodowym w Polsce. 80 proc. jego powierzchni pokrywają lasy, w których polują wilki, rysie i niedźwiedzie i orły, a spokoju szukają żubry i łosie.

Największą atrakcją przyrodniczą Bieszczad są wysokogórskie łąki, czyli połoniny. Ich pochodzenie jest naturalne, choć intensywna niegdyś gospodarka pasterska, a w szczególności wypas wołów, zapewne przyczyniła się do obniżenia górnej granicy lasu, a tym samym znacznego poszerzenia połonin. Obecnie wszystkie połoniny leżą w granicach Bieszczadzkiego Parku Narodowego i niemal w całości są objęte ścisłą ochroną.

Polskie Bieszczady to zaledwie mały, najbardziej na zachód wysunięty skrawek magicznych Karpat Wschodnich. Mimo, że od wielu lat najwyższa ich część, z pięknymi połoninami, jest popularnym celem wypraw turystów z całego kraju, w porównaniu z Tatrami, Karkonoszami, czy większością pasm Beskidów, ruch turystyczny jest tu nadal niewielki.

Sieć znakowanych szlaków obejmuje praktycznie tylko najwyższe (ale też i najatrakcyjniejsze) partie gór, ale każdy szukający samotności znajdzie tu wiele zakątków, gdzie ciężko natknąć się na turystów.

Inną atrakcją są pozostałości dawnego osadnictwa ruskiego – Łemków i Bojków. Większość wsi przestała istnieć po drugiej wojnie światowej, ale w niektórych dolinach dotrwały do naszych czasów małe wioski, których ozdobą są drewniane cerkwie.

Główna rzeka polskich Bieszczad – San – zbiera liczne mniejsze i większe dopływy. Zarówno on, jak i wpadające do niego rzeczki i potoki toczą swe wody w malowniczych dolinach, jak choćby okolice rezerwatu „Sine Wiry”.

Połonina Caryńska ma 4 km długości i aż cztery wierzchołki. Jej nazwa pochodzi od nieistniejącej już wsi Caryńskie. Najwyższym punktem jest Kruhly Wierch, wznoszący się na 1297 m n.p.m. Piękna panorama z Połoniny Caryńskiej obejmuje Połoninę Wetlińską i grupę okolicznych bieszczadzkich szczytów. Tutejsze widoki zapierają wręcz dech w piersiach.

Połonina Caryńska przez wielu uważana jest za najpiękniejszą bieszczadzką połoninę, jest też w sezonie najbardziej zadeptana. Nic dziwnego – wycieczka na jej grzbiet zalicza się do łatwiejszych w wysokich partiach Bieszczad. Ale jeśli uda nam się choćby trochę przedłużyć wycieczkę i doczekać zachodu słońca – odsłoni swoje magiczne oblicze…

Najwyższe partie polskich Bieszczadów nazywane są dość szumnie „Gniazdem Tarnicy” – od najwyższego wierzchołka sięgającego 1346 metrów wysokości. Miejscami stok opada tak stromo, że aż się prosi użyć słowa „ściana”.

Jedną z największych atrakcji jest Zalew Soliński. Można tu również zwiedzać elektrownię wodną w Solinie i największą w Polsce zaporę wodną, która ma 82 m wysokości, a pojemność zbiornika wynosi 0,5 miliarda metrów sześciennych. Powierzchnia zalewu obejmuje 2105 hektarów, a długość linii brzegowej – 150 km.

Zatem zapraszamy w Bieszczady!