Pandemia COVID-19 negatywnie wpłynęła na życie i zdrowie milionów ludzi, w tym również na kondycję psychiczną dzieci i młodzieży. Zdalne nauczanie, izolacja od rówieśników, ograniczona oferta spędzania wolnego czasu nasiliły wśród młodych ludzi stres, strach o przyszłość oraz depresje.                                                                                     Prawidłowy rozwój społeczny u dzieci, jest ściśle związany z rozwojem emocjonalnym, kształtującym się już od najmłodszych lat. Choć to fundamentalna bliskość rodziców (opiekunów) gwarantuje dziecku biologiczną potrzebę bezpieczeństwa, nie bez znaczenia pozostaje najbliższe otoczenie.                                                                              Relacje społeczne odgrywają istotną rolę w życiu młodego człowieka – są źródłem wsparcia, zrozumienia i dobrego samopoczucia. Wskazuje się, że ograniczenie kontaktów i izolacja epidemiologiczna, wpływają negatywnie na samopoczucie psychofizyczne dzieci i młodzieży – mogą przyczyniać się do rozwoju chorób.

Obecna sytuacja epidemiologiczna w Polsce i na świecie, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń adaptacyjnych i innych zaburzeń emocjonalnych, w tym:

• PTSD (zespół stresu pourazowego),
• zaburzeń depresyjnych,
• zaburzeń lękowych.

Zgromadzone dane empiryczne, zebrane metodą ankietową w okresie od marca 2020 do stycznia 2021 roku wykazują, że dzieci i młodzież w wieku szkolnym:

– odczuwają poczucie straty z „najfajniejszych” lat życia

– 30% deklaruje znaczne pogorszenie nastroju

– lęk przed powrotem do szkoły i nadrobieniem zaległości

– tęsknotę za byciem w społeczności

– poczucie wykluczenia, braku sprawstwa, sensu życia

– odczuwają tzw. „ ulta nudę”- monotonne siedzenie przy komputerze

– narastająca samotność

Samotność, niepokój, niepewność oraz wymuszone sytuacją kryzysową nauczanie zdalne, przyczynia się do nadmiernego korzystania z nowych technologii, co niesie za sobą niejednokrotnie uzależnienie.                                      Lęki związane z poczuciem braku kontroli u sześciolatków wzrosły aż o 30%. Zmiany społeczne i pandemiczna rzeczywistość „uderzają” zwłaszcza w kruchą psychikę dzieci i młodzieży.

Obowiązek noszenia maseczki, dystans społeczny, komunikaty telewizyjne i radiowe, kampanie społeczne i mnóstwo napływających z portali internetowych informacji, wpływają na stan psychiczny, samopoczucie, a także rozwój młodego pokolenia. Dzieci obserwują swoich rodziców, martwią się o nich, przeżywają ich rozterki. Pojawiają się wątpliwości i pytania, o które dziecko boi się zapytać. Zachwianie stabilizacji w domu rodzinnym, utrata pracy czy choćby chwilowy brak pieniędzy, może być przyczyną wielu lęków. Sytuacja ekonomiczna rodziców wpływa również na samopoczucie dziecka. COVID-19 wpłynął na życie wielu ludzi – zwłaszcza dzieci i nastolatków – w sposób, jakiego świat jeszcze nie widział. Strategia izolacji, dystansu społecznego i obowiązek noszenia maseczki, to nie tylko środki ochrony przed ryzykiem zakażenia, ale również czynniki sprzyjające rozwojowi schorzeń psychicznych. Chroniczny stres, niepokój i poczucie bezradności wpływają degeneracyjnie na rozwój społeczny u najmłodszych.        Dzieci, które stanowią 28% światowej populacji (ponad 2,2 miliarda), potrzebują stabilizacji i bezpieczeństwa na każdym etapie rozwoju. Obecnie, muszą dostosowywać się do zmian, obostrzeń, nowych zaleceń – a to wszystko w oderwaniu od rzeczywistości, którą znały z okresu sprzed pandemii.

Co zatem my, jako dorośli, rodzice możemy zrobić aby pomóc własnym dzieciom przetrwać ten jakże trudny dla nich czas?

Pamiętajmy, że młodzi ludzie niechętnie szukają pomocy, zazwyczaj rozmawiają o problemach z rówieśnikami. Często istniej tez w nich przeświadczenie, że o pomoc „ proszą słabsi”. Dlatego też tak ważne jest:

• towarzyszenie dzieciom
• bycie obok nie nad
• dialog nie monolog
• słuchanie, wspieranie i empatia
• szukanie wspólnego języka
• budowanie
• więzi, relacji
• rozmowa o emocjach, lękach
• zachęcanie do aktywności fizycznej
• zaciekawienie ich światem, problemami, zainteresowaniami , muzyką
• rozmawianie na proste tematy
• akceptacja ich leku, nudy, strachu „ masz prawo się tak czuć, jestem przy tobie”                                   – kształtowanie nowych zainteresowań i umiejętności w tym sztuki organizowania sobie czasu wolnego, co ma uchronić przed uzależnieniem od komputera
• w sytuacjach trudnych zachęcanie do korzystania z pomocy psychologów, terapeutów

Rodzice zaufajcie sami sobie, to Wy najlepiej znacie wasze dzieci, bądźcie z nimi w tym trudnym czasie.

 

 

.