LUBELSZCZYZNA POWSTAŃCZA – 9 MAJA – BITWA POD FIRLEJEM

Bitwa pod Firlejem.

Bitwa powstania listopadowego stoczona 9 maja 1831 roku pomiędzy oddziałami polskimi a żołnierzami rosyjskimi  w okolicach Firleja. Starcie zakończyło się zwycięstwem sił polskich.

3 maja 1831 roku polska dywizja gen. Wojciecha Chrzanowskiego składająca się łącznie z 5600 żołnierzy, wyruszyła z Jędrzejowa do Zamościa. 8 maja dywizja zatrzymała się w Kocku, przecinając tym samym linie zaopatrzeniowe gen. Cypriana Kreutza, który w tym czasie stacjonował w Puławach. Dzień później gen. Chrzanowski wyruszył do Lubartowa, przechodząc przez Firlej. Straż przednia korpusu generała Wojciecha Chrzanowskiego, dowodzona przez pułkownika Girolamo Ramorinę (4 baony, 2 działa) i jazda gen. Kazimierza Skarżyńskiego, starła się w pobliżu Firleja z brygadą grenadierów litewskich generała Kacpra Faesiego, należącą do rosyjskiego korpusu generała Cypriana Kreutza. Krótki, ale zacięty bój toczony w lesie, przeważnie na bagnety, zakończył się polskim sukcesem. Rosjanie utracili przeszło 300 zabitych i rannych oraz 570 jeńców.

Powstańcom nie udało się całkowicie rozbić sił gen. Faesiego, jak wypowiadają się historycy brak zdecydowania dowodzącego polską jazdą generała Ambrożego Skarżyńskiego sprawił, że powodzenie tego boju nie zostało wykorzystane taktycznie. Do Firleja zbliżały się główne siły rosyjskie. W tym samym czasie gen. Chrzanowski dotarł do Lubartowa. Gen. Cyprian Kreutz stacjonujący w Kozłówce i Kamionce następnego dnia uderzył na siły polskie pod Lubartowem.